بوی سکوت

.

این شعرها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست

کلمات

مثل زنجره های خشکیده ی تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند

توشه بار زمستانی شان را

در حفره ی تاریک خالی کنند –

اندوهی که سرازیر می شود

در سینه ی خاموش من.

"شمس لنگرودی"